Een minirondje Maasvlakte

Het is windstil, een paar graden boven nul, een waterig winterzonnetje, wat mij betreft ideaal fietsweer en omdat het alweer een paar maanden geleden is dat ik in ‘het kloppend hart van Nederland’ geweest ben fiets ik naar de Maasvlakte en ik krijg zelfs manlief zover dat hij meegaat.

De zandwacht
We gaan over het fietspad door de duinen waar in de winterkale bomen de maretakken goed te zien zijn. De energieopwekkende molentjes bij paviljoen Aan Zee staan stil en de rook uit de stalen pijpen van de industrie gaat recht omhoog. We nemen de afslag Maasvlaktestrand (fietsknooppunt 56). Rechts de (geluidwerende) Slufterdijk en ‘bergen’ waaruit geheimzinnige pijpen steken. Het uitzicht aan de andere kant is totaal anders; slikken, zandplaten waarop heel veel zeehonden liggen en aan de overkant zien we de kustlijn van de Kop van Voorne met de bunkers in zee. Met dit windstille weer is er geen kitesurfer te bekennen en ook de vogels laten verstek gaan. We stappen even af bij het monument ter nagedachtenis aan de omgekomen inzittenden van de helikoptercrash in 2001. Verderop doemt in de verte de ‘Zandwacht’ op, het metershoge kunstwerk dat ruim drie jaar geleden geplaatst is als afronding van de realisatie van Maasvlakte 2. De Zandwacht is niet alleen een kunstwerk om naar te kijken, maar ook om in te klimmen en dat zien we kinderen en grote mensen ook doen.

Kloppend hart
Op deze winterdag zijn de parkeerplaatsen bij de strandopgangen zo goed als leeg en ook de kiosk is dicht. Als we even een kijkje nemen op het strand zien we alleen een man die met een detector op zoek is naar bodemschatten. Verderop liggen een paar containerschepen voor anker. Aan het eind van de ‘boulevard’ gaat de stilte abrupt over in een kakofonie van geluiden: vrachtwagens, de FutureLand Ferry, containeroverslag, goederenvervoer over het spoor en het gekrijs van de zeemeeuwen die het hier kennelijk goed naar hun zin hebben. Hier geen ‘Zandwacht’, maar stalen constructies die als moderne kunstwerken in het industriële landschap staan. Elke keer weer ben ik onder de indruk van dit ‘kloppende hart ‘ van Nederland. We fietsen langs de andere kant van de slufterdijk weer terug (fietsknoopunt 92), maar dat het geen zomer is voelen we aan onze handen en voeten die langzamerhand verkleumd raken en we verlangen naar de warme chocomelk met slagroom bij Restaurant Routiers dat sinds ruim een jaar gevestigd is op de Maasvlakte Plaza en waar niet alleen de beroepschauffeur, de zakenman maar ook de dagtoerist, wij dus, welkom zijn. En waar vandaag een warme wintersfeer hangt. Een mooi slot van ons mini-rondje Maasvlakte dat vanaf ons huis, in Rockanje, ongeveer 25 kilometer is.

Wij zijn diehard fietsers, maar wil je ook winters genieten van de Maasvlakte, dan kun je een groot deel van deze fietstocht ook met de auto doen. Rij dan over de parallelweg langs het Oostvoornsemeer en neem de afslag Maasvlaktestrand. En vergeet niet (net als wij) je verrekijker mee te nemen als je zeehonden wil spotten.