Birgit Schuurman - Struikelen

Leven we ons leven niet gewoon allemáál vooruit struikelend? Na elke struikel weer een stapje verder. Hoe vaak struikel je naar achteren?

Ik weet vaak niet wat ik zoek
Meestal bots ik zo tegen het leven aan
En stiekem denk ik dat iedereen precies hetzelfde is als ik
En gewoon maar wat doet
Ik sta morgen op, als ik val vandaag

Met haar hart op de tong en de longen uit ‘t lijf zingt Birgit voor het eerst alles in het Nederlands. In een zeer persoonlijke voorstelling, zonder opsmuk; eerlijker dan dit wordt het niet. Klassiekers en onverwachte bewerkingen smelten samen met de nummers van haar nieuwe album, die ze schreef met o.a. Linde Schöne, Iris Penning en Stephanie Struijk.

Al zingend en vertellend duikt Birgit met ons in de soms hilarische chaos van haar hoofd dat altijd “aanstaat”. Mogen we van onszelf nog wel struikelen of schamen we ons daarvoor? Er zit schoonheid in het bijna vallen, in het schrikmoment, in de poging om niet te vallen. Soms durven vallen en volledig op je bek gaan is nodig. Stilstaan is veilig, maar struikelen is beweging. Struikelen is een muziektheatervoorstelling over je best willen doen. Voor jezelf en voor de ander, maar daar lang niet altijd in slagen. Vallen en weer opstaan; verliezen en weer vinden. Dus struikel maar!

• Rechtenvrij interview

BIRGIT SCHUURMAN over STRUIKELEN

Juli 2024

Struikelen is de titel van de nieuwe theatertour van singer-songwriter en actrice Birgit Schuurman. Struikelen is ook de titel van haar eerste officiële Nederlandstalige album. Na al jarenlang in het Nederlands te hebben gezongen in allerlei muziektheatervoorstellingen vond ze het nu tijd om ook haar eigen liedjes in het Nederlands te schrijven en uit te brengen. Eerlijke teksten, uit haar leven gegrepen. Als onderdeel van haar landelijke tour speelt Birgit met haar band haar nieuwe liedjesprogramma Struikelen op 20 november 2024 in Theater de Stoep in Spijkenisse.

Je staat voor het eerst met je eigen Nederlandstalige liedjesprogramma in de theaters. Wat deed je besluiten om in het Nederlands te gaan zingen?

Dit is de taal waarmee ik ben opgegroeid. Het voelt voor mij als het meest eerlijk. Ik ken elk woord van binnen en buiten, weet hoe de woorden proeven, welke kleur ze hebben en ken elke nuance die ze vertegenwoordigen. Ik kan mij niet verbergen achter mooie woorden in een taal die niet de mijne is. Er zit geen enkel moment van vertaling tussen het uitspreken van de woorden en het tegelijk voelen in al mijn vezels. Ik wilde van Struikelen een heel persoonlijk album en voorstelling maken. Eerlijk & puur. Daar past mijn eigen taal bij.

Wat kunnen mensen verwachten als ze naar je voorstelling gaan?

Ik zing nieuwe nummers van mijn album Struikelen en vertaalde klassiekers en onverwachte bewerkingen. Dit alles omlijst met persoonlijke verhalen over vallen en opstaan, over verliezen en weer vinden. Over dat ik altijd maar mijn best wil doen dat alles perfect gaat, mijn best om een goede moeder, dochter, vriendin, zus, collega te zijn. En dat dat gewoon niet altijd lukt. Het gaat ook over de soms hilarische chaos in mijn hoofd; mijn ADHD brein dat van het ene naar het andere onderwerp springt. Over je leven willen controleren en “leiden”, maar het leven leidt jou meestal…

Ik heb dit voorjaar uitverkochte shows op Oerol gespeeld en het was fantastisch om mensen te horen schaterlachen van herkenning en te zien huilen van ontroering. Toen voelde ik: we kunnen allemaal denken nog zo uniek te zijn met onze gevoelens en ervaringen, maar als we durven te delen, dan blijkt dat wat we meemaken heel universeel is.
In de herkenning kan je troost vinden.

Ik vertel en zing ook over mijn scheiding, over het schuldgevoel en gemis als je je kind in co-ouderschap opvoedt.  Ik merkte dat dat veel mensen raakte.

Veel mensen kennen jou denk ik de laatste jaren vooral als actrice, maar jij bent je carrière toch begonnen als zangeres?

Dat klopt helemaal. Ik heb in de afgelopen 20 jaar 4 albums uitgebracht, Struikelen is nu mijn 5e album. Maar er heeft bij mij vaak veel tijd tussen de verschillende releases gezeten. Wellicht niet zo handig als je bij mensen op de radar wil blijven als zangeres. Maar ik heb mijn carrière eigenlijk nooit zo uitgestippeld. Er is zoveel op mijn pad gekomen dat ik wilde ontdekken. Ik heb in een aantal (muziek)theaterstukken, musicals, films en series gespeeld. Vooral de laatste jaren stond ik veel in het theater met verschillende producties. Die diversiteit in verhalen vertellen vind ik te gek, ik hou er intens van. Het voedt mij, ik leer van elke discipline en het geeft mij energie. Ik ga niet kiezen, waarom zou ik.

Maar op dit moment ligt mijn focus al wel 2 jaar bij deze theatertour en het bijbehorende album. Zingen is mijn basis.

Je hebt dit album vooral met vrouwelijke co-writers gewerkt, is dat een bewuste keuze geweest?

Jazeker! Toen ik een paar jaar geleden werd gevraagd om mee te zingen op het album van The BlueBirds zat ik ineens met bijna alleen maar vrouwen in de studio. Dat was echt nieuw voor mij. In mijn werk in de muziekindustrie zijn mijn bandleden, co-writers, producers, engineers, roadies, noem maar op, alleen maar mannen geweest. Met deze vrouwen ervoer ik ineens een hele andere energie. Meer rust, veiligheid ofzo. Ik had niet ‘t gevoel me te moeten bewijzen, hoefde niks uit te leggen over hoe ik me voelde of hoe ik in het leven sta. Niet dat mannen zo’n ander gek soort zijn om mee te werken, dat gevoel geven zíj́ me niet. Maar dat kon ik soms wel zelf zo ervaren, dat ik me onzeker voelde over mijn kunnen en dan extra hard mijn best ging doen om te bewijzen dat ik echt wel kan schrijven, componeren en ideëen over mijn muziek heb. Ik heb deze keer bewust vrouwelijke artiesten gekozen om mee te schrijven zoals Linde Schöne, Stephanie Struijk, Iris Penning en Nienke Leone. Stuk voor stuk authentieke vrouwen die volop in hun kracht staan en andere vrouwen het volle licht gunnen. Mijn pianiste en bassiste in de band is ook een vrouw. Tijd voor meer vrouwelijke energie!

Vind je het niet spannend om zulke persoonlijke verhalen vertellen, zoals over je scheiding en alles wat daarbij komt kijken?

Nee, totaal niet. Het voelt heel fijn om te mogen delen met het publiek.  Om te kunnen raken. Ik verbind me dan met de mensen in de zaal en dat voelt heel “samen”. Ik heb in het verleden als ik optrad met mijn Engelstalige popmuziek weleens momenten gehad dat ik dacht “Hmmz, Bir, je staat nu een beetje ‘t opgewekte en stoere popzangeresje te spelen, terwijl je je eigenlijk anders voelt. Je gaat zo door de mand vallen. Dit komt niet aan. Ze gaan voelen dat je dit niet (meer) bent.”

Ik kan nu niet meer door de mand vallen, want dit ben ik. In al mijn openheid deel ik mijn verlangens, verdriet, geluk, struikelmomenten en onzekerheden. Dat voelt bevrijdend.